Werkt methode De Haan wel?

Ik ben er als de dood voor een lesprogramma te creëren dat niet goed werkt. Dit omdat de lesprogramma's waarmee ik onderwezen ben niet goed werkten, allezinds niet goed werkten voor mij. Anders had ik wel met die programma's leren lezen en schrijven. Dus, ik wil meer bewijs dat de Methode die voor mij werkte ook generalistische werkt. Mocht er ook het onontkenbaar bewijs komen dat dit systeem niet (beter) werkt dan stop ik er onmiddellijk mee. Mijn doel is een systeem creëren die de kleine Jo van z'n 30 jaar terug, en andere dyslectici, veel leed zou kunnen besparen.

Voor het moment heb ik nog te weinig leerlingen om hierover betrouwbare data te kunnen produceren. Dus vroeg ik mij af er nog andere manieren zijn om de Methode De Haan te testen.

Methode De Haan is algorithmisch!

3 maand geleden kreeg ik een inval. De Methode is algoritmisch. Het reduceert de spelling tot een serie als-dan stappen. Bijvoorbeeld, als ik een a hoor (de alfabetletter a of de lange a) dan schrijf ik "a" bij een open lettergreep of "aa" bij een gesloten lettergreep. En wie algoritme zegt, denkt computerprogramma's. En computerprogramma's is nu net mijn ding. Het idee was dus, als een computer het kan, kan een mens het ook want een computer volgt domweg een lijst van simpele instructies. Ok, toegegeven, soms een lange lijst van instructies maar er komt geen magie aan te pas, of vreemde dingen die enkel mensenhersenen kunnen. Een computerprogramma is gewoon een lijst van als -> dan, als -> dan.

Een computer leren schrijven zoals een kind

De laatste 3 maanden ben ik obsessief aan het programmeren geweest om zo'n programma te schrijven. Een programma dat, gebaseerd op de regels van De Haan, een gesproken woord omzet in een geschreven woord.

En hoe verder ik kom, hoe beter mijn programma leert schrijven, hoe meer het mij opvalt dat een computer totaal en hilarisch dyslectisch is.

Een computer heeft geen emotie, een computer voelt niets aan, een computer voert gewoon instructies uit en dit zonder enige context, zonder enig begrip van de achterliggende reden, totaal rigide. als -> dan, als -> dan, als ->dan. Iedereen kent wel het fenomeen computer-sais-no. Je moet een webformulier invullen en hij accepteert je telefoonnummer niet. En wat je ook doet, je kunt niet verder. Rigide

Een typische dyslecticus heeft exacte, onbreekbare regels nodig

Zoals elke programmeur weet moet je een computer alles tot in "excruciating detail" uitleggen. Elke randvoorwaarde, elke uitzondering moet worden gespecificeerd. Toen ik enkel nog de basisspellingregels van de Nederlandse taal had toegevoegd was het nog niet duidelijk Maar nu ik bezig ben met de geavanceerdere regels te programmeren begin ik meer en meer te denken dat een computer een ideaal model is voor een dyslectische brain. Een computer werkt met exacte, onbreekbare regels. Je kunt die een arbitraire hoeveelheid regels geven, dat is geen enkel probleem, maar je kunt niet van een computer verwachten dat hij dingen 'aanvoelt'. De computer voert altijd exact uit wat je van hem vraagt. Als ik tegen de computer zeg, een ooj klank schrijf je als ooi, dan doet hij dat ook, altijd, tot in, het voor ons, ridicule. jojo, ha, daar kan ik een ooi in horen dus wordt dat jooio. En dan zucht ik eens omdat ik er nog een extra uitzondering moet inprogrammeren. Maar nu moest ik lachen, want ja, dat is exact wat ik als kind zou geschreven hebben. Je geeft me een regel, wel ik pas die religieus toe!

Alsof ik mijzelf opnieuw leer spellen

Ik moest melk schrijven en ik schreef iets in de trant van melluk. Wel, je hoort toch een uh klank?? Dyslectici hebben exacte regels nodig, zonder uitzonderingen. Dat betekend niet dat er geen uitzonderingen kunnen zijn, maar je gaat ze moeten opsommen.

Dit programma programmeren voelt alsof ik mijzelf na al die jaren weer bewust leer spellen. De regels van de Haan die mij als kind hebben leren spellen zijn waarschijnlijk in mijn onderbewuste gezakt, en nu voel ik, zoals de niet-dyslectici, gewoon aan hoe de meeste woorden horen geschreven te zijn. Maar nu ben ik ze over de volledige woordenboek aan het testen en word ik er mij opnieuw bewust. En ik moet lachen over hoe dyslectisch mijn computer is. Een computer voelt niet hoe een woord er hoeft uit te zien, een computer voert gewoon exacte instructies feilloos uit. Als je dus een instructie vergeet, of niet perfect uitlegt dan schrijft die verkeerd.

Een computer is een typische dyslecticus.